اندر حکایت عکس

پس از مدتی دوباره با یک مطلب دیگر با شما خواهم بود…

در قدیم که شاید عکس و فیلم خیلی وجود نداشت (زمانی که اصلا ابزارهایش اختراع نشده بود) معلمان مجبور بودند تا به صورت شفاهی یا نهایتا بازی کردن نقش های مختلف یک موضوع را به شاگردان بفهمانند اما اکنون عکس، فیلم و ماکت هایی که برای برخی درس ها ساخته می شوند کار معلمان را ساده تر کرده است اما اخیرا در وبلاگ های مختلف و کانال ها و شبکه های اجتماعی عکس هایی را در اکانت های برخی افراد مذهبی می بینیم که آنچنان که باید در راستای اهداف آنها نیست. اکنون به چند مثال اشاره می کنم:

مسلما داشتن دغدغه بسیار برای شروع یک کار و توصیه کردن به دیگران اهمیت دارد. یکی از اکانت ها را دیدم که عکس های مستهجن که شاید اگر سانسور کوچکی رویش نبود توسط خود آن شبکه اجتماعی غیرایرانی حذف می شد گذاشته شده بود و در مورد خیانت افراد به همدیگر هشدار داده بود یا پوستری را دیدم که آن هم سانسور شده بود و از این قبیل تصاویر.

دغدغه این افراد بسیار ارزشمند است اما نکته مهم اینجاست که وقتی شما چیزی را سانسور می کنید که معمولا در سانسور عکس ها، آنها را تار می کنند به جای اینکه کلا آن بخش از تصاویر را بردارند؛ فکر انسان به سمت ساختن بخش های سانسور شده می رود و این اصلا قاعده ای در عرصه تبلیغات است که بخشی از چیزی را نشان دهی تا مخاطب بقیه اش را خودش بسازد. در این دو موردی که عنوان کردم هم همین طور است و به جای اینکه فرد بیننده متنبه شود که خیانت کار بدی است یا مثلا کم حجابی و بی حجابی عواقب بدی به همراه خواهدداشت به دنبال کامل کردن خانه های خالی عکس ها می رود و هدف این دوستان مذهبی مان را از هم گسسته می کند.

در عرصه فیلم ها هم همین طور است. گاهی دیده می شود که مستندهایی درمورد برخی گناهان ساخته می شود و عملا گناهان (تنها به صورت تار) به نمایش گذاشته می شوند و این در صورتی است که همین تصاویر، پیام شما را مورد خدشه قرار می دهد.

امید وطن دوست – نویسنده اختصاصی وب سایت حجاب برتر

نوشته های مرتبط:

فیلم مستند مادام العمر حجاب لذت بخش حجاب با حجاب یا بی حجاب؟ نهایت آزادی با حجاب در استرالیا