مقایسه ای درمورد حرف شنوی کودکان در مدارس ابتدایی و دبیرستان و جوانان حاضر در دانشگاه…
کودکان در ابتدای تحصیل در مدرسه حرف شنوی بسیاری از ناظم ها و مسئولین مدرسه دارند. بچه ها همچنین بیشترین اتکا به پدر و مادر را در همین سنین مدارس ابتدایی و راهنمایی دارند و آرام آرام این روند تغییر می کند؛ در دبیرستان ها گاه بر مسئولین مدرسه حتی طغیان می کنند و درمورد چیزی اگر قانع نشوند انجامش نمی دهند.
در دانشگاه وضعیت از این شدیدتر می شود و دانشجو خودش را مالک خودش می بیند که نه ناظمی و نه پدر و مادری نیستند که همیشه در کنارش باشند و او بخواهد از آنها اجازه بگیرد.
پس در این میان، حجاب و آموزش آن به چه سنی اختصاص دارد و امر به معروف و نهی از منکر به چه سنی؟
با این حساب، همان طور که سنین حضور در مدرسه در ایران از ۷ سالگی آغاز می شود، سن یادگیری و حرف شنوی نیز تقریبا از همین سن آغاز می گردد. بچه ها از پدر و مادر و ناظم مدرسه حرف شنوی دارند چراکه نظری درمورد اتفاقات روزمره ندارند و درواقع به دلیل اطلاعات کمی که تا ۶ سالگی دارند (به خاطر بچه بودن و اینکه پدرها و مادرها خیلی چیزها را برای بچه ها آموزش نمی دهند) به نظرات پدر و مادر و ناظم اعتماد می کنند و آنها را درست می پندارند لذا بهترین زمان برای آموزش در همین سالهاست. هرقدر کودک بزرگ شود حرف شنوی کمتر می شود؛ البته این به آن معنی نیست که بخواهد هتک حرمت پدر و مادر را بکند بلکه براساس شالوده های فکری که مدرسه و پدر و مادر برایش ساخته اند خودش آرام آرام برای خودش تصمیم می گیرد و تفکر می گیرد و تصمیمات را عملیاتی می کند فارغ از اینکه پدرو مادر و مسئولین مدرسه مستقیما به وی مشورت بدهند، در واقع آرام آرام حس استقلال پیدا می کند.
اگر شالوده فکری کودک در همین سنین دبستان آماده پوشش مناسب شد این کودک وقتی بزرگ می شود به لباس هایی گرایش پیدا می کند که پوشش بیشتری دارد. اینجا دیگر پدر و مادر هرقدر تلاش بکنند او را بی حجاب کنند یا باحجاب کنند خیلی راهی از پیش نمی برند و این کودک است که براساس گروه های دوستی ای که در مدرسه داشته، صحبت هایی که ناظم و مسئولین مدرسه برایش داشته اند و صحبت هایی که پدر و مادر به صورت محسوس و به صورت نامحسوس (غیرمستقیم) برای بچه داشته اند تصمیم می گیرد که حجاب داشته باشد یا خیر؟
اینکه گاه می بینیم برخی از جوانان زمانی که به دانشگاه وارد می شوند به قول معروف از این رو به آن رو می شوند و در ظاهر عقیده شان تغییر می کند به دلیل شعاری بودن عقایدی است که از سوی پدر و مادر و مدرسه (دبیرستان) به آنها القا شده است چراکه در سنی که نوجوان در دبیرستان است دیگر امر و نهی جایگاهی ندارد بلکه باید با تعقل، آن نوجوان را متقاعد کرد که مثلا حجاب داشتن کار خوبی است.
اما امر به معروف و نهی از منکر سن و سال نمی شناسد. البته نهی از منکر به کسانی خواهدبود که به سن بلوغ رسیده باشند وگرنه بر آنها امر به معروف و نهی از منکر معنا ندارد. امر به معروف و نهی از منکر در واقع مکانیسمی است که باعث می شود آن خلأ تفکری تا حدودی پر شود. به عنوان مثال فرض کنید یک ساختمان داریم که طوری می سازیمش که از آتش سوزی مصون باشد، وقتی از آتش سوزی مصون باشد دیگر نگران نخواهیم بود. اما وقتی آن مصونیت وجود نداشته باشد، هرزمان ممکن است آتش سوزی داشته باشیم و از سوی دیگر اگر آتش سوزی رخ دهد مجبوریم مامورین آتش نشانی را به ساختمان بفرستیم. این مورد دوم (فرستادن آتش نشان ها به ساختمان) چیزی شبیه به این مکانیسم امر به معروف و نهی از منکر است.
پس چه بهتر که از ابتدا خانه هایی که می سازیم مصون از خطر و آسیب و آتش سوزی باشند.
امید وطن دوست – نویسنده اختصاصی وب سایت حجاب برتر
