بحران زباله در لبنان و وضع حجاب در ایران

برای دوستانی که ممکن است مطلب را نخوانند و صرفا از روی تصویر و عنوان نظر بدن عرض می کنم که لطفا متن را بخوانید و سپس نظر خود را اعلام کنید.

چند روزی بود که در تلویزیون می دیدیم از بحران زباله در لبنان بحث می شود. سوالی که ذهن من را درگیر کرد این بود که حالا دولت به سمت رفع این بحران نرفته، آیا مردم حاضرند زجر بکشند و این وضعیت را تحمل کنند؟!

مسلما اگر در ایران این مسئله رخ می داد بسیاری از جوانان متعهد به این سمت می رفتند که این بحران را از مملکت رفع کنند و نگذارند تا یک کشوری که مسلمانان در اکثریت هستند به این وضعیت دچار شود خصوصا که از جهت تبلیغاتی هم آثار منفی برای یک کشور اسلامی دارد. مثلا در ابتدای انقلاب اسلامی، مهم ترین مسئله، مسئله امنیت بود به همین خاطر یک چیز مردمی ایجاد شد به اسم کمیته. کمیته های مردمی و خودجوش تشکیل شده بودند از جوانان متعهد و انقلابی که در هر کوی و برزن به اصطلاح پاس می دادند و مراقب بودند کسی از این وضعیت انتقال دو حکومت سوء استفاده نکند و به اموال مردم و خانه هایشان متعرض شود. به همین راحتی، مردم این مشکل را به دستان خودشان حل کردند.

یا مثلا مشکلات مالی ای که برای مردم پیش می آمد. در آن زمان ها معمولا خانواده ها به کمک همدیگر می شتافتند تا این مشکل را حل کنند. آن زمان ها به اصطلاح شاخک های مردم نسبت به همنوع شان تیز بود و اصلا کاری نداشتند که این مسئله ممکن است در سال های پس از آن دخالت در زندگی مردم محسوب شود(البته از نظر عرف).

اکنون هم فضا همین مسئله را می طلبد. همه کارها را واقعا نمی شود از دولت ها طلب کرد چون دولت ها برمسائل بنیانی تر تمرکز می کنند و شاید اصلا مسئله ای که حیاتی به نظر می رسد برای دولت در اولویت نباشد.

مردم باید خودشان به این سمت بروند که مثلا مشکلات علمی کشور را حل کنند. اگر همان جوانان کمیته اکنون هم حضور داشته باشند (که دارند) می توانند با آن تعهدی که وادارکننده به کار و فعالیت است به این سمت بروند؛ مشکلات اقتصادی را حل کنند، مشکلات علمی را حل کنند؛ مشکلاتی که به اسم حجاب ایجاد می شود را حل کنند و خیلی کارهای دیگر.

جوانان متعهد امروز گاهی می گویند که ما امکانات نداریم درحالی که دشمن نهایت امکانات در اختیارش است. نمی خواهم پاسخی که از دفاع مقدس برداشت می شود را بدهم ولی مگر کمیته های ابتدای انقلاب برای حفظ امنیت امکانات خاصی داشتند؟ بعضی اوقات می شد که مثلا سه همسایه از یک محله با چماق می ایستادند و کشیک می دادند.

از جوانان انتظار این نیست که از خاک خالی بتوانند نانو تکنولوژی تولید کنند. یا انتظار نیست که یک شبه و یا حتی یک ساله بر تهاجم فرهنگی غلبه کنند. از جوانان درحد و اندازه خودشان انتظار می رود که بتوانند کار را به پیش ببرند. در بحران زباله لبنان، این گونه انتظار نمی رود که جوانان یک شبه بتوانند مثلا بیروت را مثلا گلستان کنند. هرکسی بنا به اندازه ای که می تواند انجام دهد.

حداقل کاری که می شود کرد امر به معروف و نهی از منکر است که انسان ها هیچ هزینه ای را برای آن پرداخت نمی کنند و نیازی به امکانات خاصی هم ندارد. یک راه دیگر همین وبلاگ نویسانی هستند که البته اخیرا خسته شده اند (چون فکر می کنند مخاطب ندارند یا کسی به حرفشان گوش نمی کند یا اینکه نظرات دلسردکننده برایشان گذاشته می شود). یک راه دیگر این است که مثلا اگر وقت و انرژی دارند به مؤسسات مختلف در زمینه فرهنگ و حجاب بروند و آنها را کمک کنند. بسیاری از ایده پردازان خوب هستند که موسسات آنها را در اختیار ندارند؛ همین ها هم در گوشه خانه هایشان نشسته اند و صرفا به عبادت مشغولند درحالی که این دو باید با هم پیوند بخورند. البته بازهم هیچ کس انتظار ماورایی از جوانان ندارد ولی به خاطر انرژی و ذهن مبتکری که دارند می توانند کمک های زیادی بکنند.

همه معتقد هستند که ثبات مدیریتی برای یک سازمان خیلی خوب است اما همین مدیران می گویند که پس از یک مدت، نیاز به نیروی جدید و حتی الامکان جوان است چون باید این جوان بیاید، خلاقیت به خرج دهد و نظراتی دهد که آن سازمان با سرعت بیشتری پیش برود و از رقیبان عقب نیفتد. مسئله حجاب اکنون در این وضعیت است. بسیاری از فعالان آمده اند و نظراتی را داده اند و چندصباحی هم به این منوال گذشته اما اکنون نوبت به جوانان دیگری رسیده که با ابتکارات بیایند و قضیه را متحول کنند. شاید دیگر دیوار نویسی آن چنان تاثیر نداشته باشد و یا بنر زدن های شهرداری ها برای حفظ حجاب تاثیری نداشته باشد، این جوانان تازه نفس هستند که می توانند بیایند و قضیه را متحول کنند البته اگر مدیران پیشین اجازه بدهند…

امید وطن دوست – نویسنده اختصاصی وب سایت حجاب برتر

نوشته های مرتبط:

اعتراض به حجاب حجاب زن، مرد را آدم می کند! دفاع از حجاب ادبیات عقلانی می خواهد ساده مثل کودک