زن ، سلاح جنگ نیست

سلام
از متنتان پیدا است که مطالعه و دانش کمتری در امور دینی دارید. گویند: مشک آن است که ببوید نه آنکه عطار بگوید.اینکه شما سکولار نیستی یا هستی را گفته شما، مشخص نمی‌کند مفهوم مد نظرتان مشخص می‌کند که در قالب واژه‌ها موج می‌زند.
جان کلام اینکه با ملغمه‌ای از استدلال‌های درست و غلط، شبهه ایجاد کرده‌اید و ماهی خود را از آب گل‌آلودی که درست کرده‌اید گرفته‌اید.

چند تا سؤال می‌پرسم:
۱- بحثتان را با این پیش‌فرض شروع کرده‌اید که «مسئله حجاب را در همان ابتدا، وسیله‌ای برای مبارزه با غرب می‌بینیم». این پیش‌فرض از کجا آمده است؟ کی گفته که این طور است؟ چه کسی این ادعا را کرده است که شما آن را رد می‌کنید؟ و چرا این پیش‌فرض غلط خودتان را رویکرد جامعه معرفی می‌کنید؟
۲- حتی فرض کنیم که این ادعا درست باشد. نوشته‌اید: «آن قدر در این مبارزه غرق می‌شویم که یادمان می‌رود (و کم‌حجاب‌ها هم یادشان می‌رود) که موضوع حجاب در ابتدا موضوعی مذهبی و مربوط به دین‌داری ماست نه مبارزه». به وضوح -علی‌رغم ادعای خودتان- سکولاریستی فکر کرده‌اید (نمی‌گویم سکولار هستید ولی سکولاریستی سخن گفته‌اید). جمله معروفی است که «ان الحیات، عقیده و جهاد». آیا جز این است؟ آیا مذهب را از مبارزه جدا می‌کنید تا توجه دیگران را به امور دینی جلب کنید؟ شما را به گفته‌ای از امام بزرگمان ارجاع می‌دهم: «ما مى‌گوییم تا شرک و کفر هست، مبارزه هست. و تا مبارزه هست، ما هستیم. ما بر سر شهر و مملکت با کسى دعوا نداریم. ما تصمیم داریم پرچم لا اله الا اللّه را بر قلل رفیع کرامت و بزرگوارى به اهتزاز درآوریم». آیا در این زمان، امام امت، دین‌داری را کنار گذاشته و فقط از مبارزه حرف می‌زند یا امام، دیانت خود را عین سیاست می‌بیند و هیچ تفاوتی میان دیانت و سیاست نمی‌بیند؟ اصلاً آیا اسلام چیزی جز ایمان و جهاد در راه خدا است؟ اصلاً چطور است که امام بعد از مبارزه، بلافاصله حرف پرچم لااله‌إلاألله را به میان می‌آورد؟
لب کلام اینکه حتی اگر حجاب، وسیله‌ای برای مبارزه، تلقی می‌شود هیچگاه نمی‌تواند جدا از دینداری ما باشد. چه بسا تفکیک این دو، کار را خراب‌‌تر کند. چطور است که مثل کشورهای حوزه خلیج فارس باشیم که حجاب مردها و زن‌هایشان بعضاً بسی بهتر از ما است (یعنی طبق استدلال شما، دین‌داری‌شان از ما بهتر است) اما با سیاست، کاری ندارند؟ و گوسفند رامی در دست رهبرانشانند؟

۳- گفته‌اید «اخلاص کاملاً امری الهی است نه دولتی». قطعاً منظورتان از دولتی در اینجا انتساب به دولتی نیست بلکه «سیاسی» است. یعنی جمله‌تان را این طور می‌توانم بازنویسی کنم «اخلاص کاملاً امری الهی است نه سیاسی»! که جمله خیلی خیلی خطرناکی است.
سؤالم این است پس نفاق چیست؟ و آیا نفاق، شخصی است یا در جامعه بروز می‌کند؟

بس است دیگر
این قدر متن، ایراد و اشکال عقیدتی دارد که ادامه نمی‌دهم اما تکرار می‌کنم که:
از متنتان پیدا است که مطالعه و دانش کمتری در امور دینی دارید. گویند: مشک آن است که ببوید نه آنکه عطار بگوید.اینکه شما سکولار نیستی یا هستی را گفته شما، مشخص نمی‌کند مفهوم مد نظرتان مشخص می‌کند که در قالب واژه‌ها موج می‌زند.
جان کلام اینکه با ملغمه‌ای از استدلال‌های درست و غلط، شبهه ایجاد کرده‌اید و ماهی خود را از آب گل‌آلودی که درست کرده‌اید گرفته‌اید.

باسلام
حجاب علاوه بر مساله پوشش شرعی در قبال نامحرم و ایجاد امنیت جنسی، جنبه تلیغاتی نیز دارد و از شعائر دین محسوب میشود. سیاسی بودن حجاب یک چیز عارضی نیست که ما بخواهیم امروزه بر آن بکوبیم و به اصطلاح شما سو استفاده نماییم! بلکه این پیام از متن و حاق دین برمیخیزد.
حدیث معروف دعوت با عمل چه میگوید؟ میفرماید: کُونُو دُعاهً للنّاسِ بِغَیر اَلسِنَتِکُم لِیَرُوا منکُم الوَرَع و الاِجتهادَ و الصَّلاه و الخیر فَانَّ ذلکَ داعیهٌ؛اتفاقا دعوت عملی از دعوت کتبی و زبانی رساتر و مؤثرتراست. بر این اساس هرعملی که بارزتر باشد قابل ارائه تر است مخصوصا اگر به طور زنده از یک انسان صادر شود و لذا حجاب بارزترین نشان دین است و برجسته ترین پرچم دعوت به دینداری است زیرا ازجهت ظاهر و آشکار بودن هیچ حکمی به اندازه حجاب در ایجاد محیط دینی در جامعه نقش ندارد و بی حجابی نیز همینطور زیرا جنبه علنی دارد و پیامبر اکرم (ص) فرموده‌اند اگر گناهی علنی شود اضرت العامه و ذلک یذل بعمله دین الله و یقتدی به اهل عداوه الله یعنی هم دین خدا را خوار میکند و هم زمینه الگودهی غلط را فراهم میکند. سخن بسیار است..

احسن