مسئله ای که مرا به یاد ظلم های فاجعه جنگ بوسنی و صربستان انداخت و البته حمله یزید به مدینه و …
خانم ملک، یکی از ده‌ها زنی است که جرأت کرده و برای احقاق حقوق هم جنسان خود دست به نوشتن کتابی با عنوان “زنان کشمیر نیستند” زده‌است. و یا خانم آسیه آنداربی که تشکلی با نام «دختران ملت» تشکیل داد تا بگوید بدون بیداری زنان جامعه نمی توان در جامعه تأثیر گذاشت و بدون قشر زن هیچ حرکت اجتماعی موفق نخواهد‌بود.
نه تنها خانم ملک و یا خانم آنداربی، بلکه تمام زنانی که کشورشان درگیر خودکامگی ابرقدرت‌های جهان هستند قربانی اصلی این خونریزی و درگیری‌ها را زنان و کودکان می‌دانند.
فیلم شهید محمود کاوه که هفته گذشته از تلویزیون پخش شد و داستان دختری که به زور کردهای منافق از چنگال خانواده‌اش در آورده شد، و یا فیلم روز سوم و روایتی مستند از دختری که خودش را چال کرد تا مورد تجاوز بعثی‌ها قرار نگیرد و خیلی از روایت‌هایی از این دست که بارها و بارها شنیده‌ایم…
این‌ها همگی گویای نا امنی جنسی‌ای است که در جریان جنگ دامن گیر زنان پاک دامن می‌شود، و یکی از دلایلی که خانم ملک را وادار به نوشتن این کتاب کرد چیزی نبود جز همین نا امنی جنسی برای زنان. دو سال پیش که با ایشان آشنا شدم و دلیل نوشتن کتابش را پرسیدم این طور پاسخ گفتند:
“همان طور که می‌دانید کشور من سال هاست در کشمکش دو کشور هند و پاکستان قرار گرفته، و هر کدام ادعای مالکیت کشور من را دارند، تا جایی که در سال ۱۹۸۹ جنگی بین هند و پاکستان بر سر کشور من یعنی کشمیر اتفاق می‌افتد که نهایتا بیش از ۴۷ هزار نفر کشته می‌شوند و هزاران زن کشمیری در جریان این جنگ بی عفت می‌شوند. و الان کشور من تحت سلطه هندوستان است، زنان ما اجازه فعالیت ندارند، و با کوچکترین فعالیت ضد هندو ها سال‌ها زندانی می‌شوند بدون اینکه ملاقات کننده‌ای داشته‌باشند. برای همین در مورد شرایط زنان کشورم نوشتم، اینکه در چه شرایطی به سر می‌برند و با چه مشکلاتی روبرو هستند و چطور سعی می‌کنند زندگی‌شان را حفظ کنند و با چه تلاشی با شرایط موجود کشور مقابله و مقاومت می‌کنند. و مطمئنا تلاشم را ادامه می‌دهم چون من به عنوان یک زن مسلمان مسئولیتم این است که در کشورم تغییر ایجاد کنم. مشکل کشورم بحث انسانیت است که مردم من از حقوق انسانیت خودشان محروم هستند.”
چیزی که در مورد زنان کشمیر متفاوت است و قضیه را دردناک می‌کند این است که نیروهای ارتش هند این تجاوزات را عامدانه و بعنوان یک سلاح جنگی مرتکب می‌شوند و این تجاوزات را راهبردی برای ایجاد حس شکست و تحقیر در مردان کشمیری و در نهایت شکست مقاومت آن ها استفاده می‌کنند.
شاید به خاطر همین است که بعد از گذشت ۲۱ سال از واقعه منطقه پوشاپورا هنوز زنان این منطقه نتوانسته‌اند از تأثیرات آن رهایی یابند، آمار ۷۵ هزار مورد تجاوز به زنان در طول جنگ و درگیری‌های میان کشمیر آماری نیست که قابل چشم پوشی باشد!
اینکه چطور زنان کشمیر بی رحمانه از سوی نظامیان مستقر در هند به عنوان نمادی برای سرکوب ِ مخالفات‌های جدایی طلبانه مورد تجاوز قرار می‌گیرند و چگونه آزار جنسی و تجاوز به زنان در زمره تجربه هر روز آنها قرار گرفته، و چطور فقدان امنیت، سایه خود را بر زوایای زندگی این زنان گسترده‌است و خیلی مسائل دیگر انسان را به فکر فرو می‌برد که کسانی که از مسائل حقوق بشری زنان در ایران صحبت می‌کنند چطور ده‌ها سال مقابل این همه تجاوزات جنسی در کشمیر سکوت کرده‌اند وحتی به درخواست و شکایت این زنان به مجامع بین‌المللی رسیدگی نمی کنند؟!
[tabs active=”3″][tabs] [tab title=”منبع”] وبلاگ گل دختر [/tab] [/tabs]
