زن موجودی ظریف و یکی از مظاهر جمال آفرینش است. این زیبایی و ظرافت اندام و حرکات، از سرمایه های وجودی اوست…
در عین حال، دارای غریزه ای است که قرآن کریم از آن به «تبرّج» تعبیر می کند. به زبان ساده تر، زن ذاتاً مایل به خودنمایی، خودآرایی و جلب توجّه است. به قول استاد شهید مرتضی مطهّری، «آفرینش، مرد را مظهر طلب و عشق و تقاضا و زن را مظهر محبوبیّت و معشوقیت قرار داده است. احساسات مرد، نیازآمیز و احساسات زن، نازخیز و مطلوبانه است».۱
آری، آفرینش زن، زیبا و فطرت او مایل به جلوه کردن و مطلوب واقع شدن است و میل دیدن زیبایی قهری است، به ویژه برای مرد که مهارت عمیقی در این زمینه دارد. در موقع دیدن، مرد حرف اول را می زند و چون چشم دید، دل نیز مایل می گردد و همین که پای دل به میان آمد، قضیّه رنگ دیگری به خود خواهد گرفت. در این عرصه است که پای مرد می لغزد و قدرت مقاوت از او سلب می گردد. حالا دیگر مرد نیست که دیده را هدایت می کند، بلکه اسب چموش دل است که او را به دنبال خود می کشد. اینجاست که آتش هوس در درون او شعله بر می فروزد و هرچه واردات مشتعل کننده بیشتری از ورودیِ چشم به دل سرازیر گردد، شعله این آتش نیز بر افروخته تر خواهد شد، تا آنجا که اگر این حریق به زودی مهار نشود، نه تنها وجود مرد، که دامن زن را نیز خواهد بلعید.
به طور کلّی، این دو غریزه را می توان به دو رشته سیم مثبت و منفی تشبیه کرد که در کنار هم قرار گرفتن آنها، با یک سری ضوابط و شرایط، چنان قدرتی به آنان می بخشد که قادرند ظلمات شب را دریده، به روشنایی چون روز تابنده سازند. البته همین دو رشته سیم اگر بدون هیچ ضابطه و حایلی در مجاورت هم قرار گیرند، نتیجه ای جز جرقّه، آتش و انفجار نخواهد داشت. به راستی در جامعه ای سرشار از بدن های عریان و نیمه عریان زنان و چشم های خیره مردان، این جرقّه ها چه شعله های خانمان سوزی را برخواهد افروخت؟ آیا در بازار گرم این جذب و انجذاب دایمی، فرصتی برای گام برداشتن در راه کسب ملکات اخلاقی و رشد صفات انسانی برای زن و مرد وجود خواهد داشت؟ در این صورت، پاکی و عفاف عمومی جامعه چه وضعی خواهد داشت؟
آیا این وضع، مستلزم مفاسد اجتماعی گسترده ای همچون رخوت و سستی نیروی کارآمد جامعه، افزایش آمار طلاق، قتل، تجاوز، خودکشی های ناشی از ناکامی، کاهش رشد آمار ازدواج، رشد شدید تعداد کودکان بی خانمان و بی هویت و افزایش انواع بیماری های روحی و روانی نخواهد بود؟
در اسلام، کانون گرم خانواده از محوری ترین و حسّاس ترین محیط ها برای پرورش انسان های الهی و تکامل یافته است. آیا در شرایط پیش گفته، هیچ کانون گرم خانوادگی ای وجود خواهد داشت؟ چه رسد به کانونِ سرشار از مهر و عطوفتی که باید مهد پرورش مسجود فرشتگان قرار گیرد! آیا یک جامعه با اهداف بلند و عالی، با این وضع به آرمان های خویش خواهد رسید؟
ویل دورانت می گوید:
سر و سامان بخشیدن به روابط جنسی، همیشه مهم ترین وظیفه اخلاقی به شمار می رفته است؛ زیرا غریزه تولید مثل، نه تنها در حین ازدواج، بلکه قبل و بعد از آن نیز مشکلاتی فراهم می آورد و در نتیجه شدّت وحدّت همین غریزه و نافرمان بودن آن نسبت به قانون و انحرافاتی که از جادّه طبیعی پیدا می کند، بی نظمی و اغتشاش در سازمان های اجتماعی تولید می شود.۲
با این حال، پرسش این است که سرانجام برای سامان بخشیدن به این روابط و فرونشاندن شعله های خانمان برانداز غریزه جنسی چه باید کرد؟!
پی نوشت ها:
۱٫ نظام حقوق زن در اسلام، ص ۲۱۴٫
۲٫ ویل دورانت، تاریخ تمدن، مترجم: احمد آرام، ع. پاشایى و امیر حسین آریان پور، تهران، شرکت سهامى انتشارات و آموزش انقلاب اسلامى، ۱۳۷۲، چ ۴، ج ۱، ص ۵۶٫
